Dibbe

Dibbrich fan è âlde leane
Geboren 30 Augustus 1995

Overleden 17 November 2008

Veel leuke foto`s en belevenissen van Dibbrich fan è Alde Leane
Stamboom 2021983 HD TC 25.1
Zij is gefokt door ons, haar moeder is Silly fan `t Winalduhiem
en haar vader is Kamp Ime fen`t Leeuwenhiem
We hebben met haar 4 nestjes gehad. Zie onze nestjes.

Geboren op 30 Augustus 1995 Overleden op 17 Novemeber 2008
dibbe

Dibbe is was en blijft mijn kanjer. Ik kan zoveel over haar vertellen en ben zo vreselijk trots op haar gedrag en karakter. Ze was de baas van de roedel tot de laatste dag. De andere hadden gewoon ontzag voor haar. Ik heb van haar denk wel het meeste geleerd over honden gedrag en roedel gedrag. Zij heeft mij gemaakt zoals ik nu een honden opvoeder ben. En daar ben ik trots op. Dibbe bedankt, je bent en blijft mijn kanjer ik zal je nooit vergeten.

Met dikke tranen in mijn ogen zit ik te bedenken hoe het memoriam van Dibbe eruit moet gaan zien, elke nacht weet ik precies wat ik op wil schrijven en als het dan eindelijk zover is dat ik de rust en de tijd krijg om het te mogen maken dan weet ik het ineens niet meer. Toch een gedicht of toch allemaal anekdotes`s van haar leven. Ik maak er toch een verhaal van dat schrijft makkelijker dan in dichtvorm en dan kunnen er tussen door passende foto`s bij.

Dibbe is bij ons geboren en kwam uit ons eerste nestje, de keus was klein één bruin/wit teefje en één zwart /wit teefje, op dat moment was de keus niet zo moeilijk we vonden een lieve familie die met de bruine dame wel een nestje wilde fokken en dan namen wij de zwarte dame want wij wilde graag koppelklas lopen, ja hoe maak je een keus. We hebben hier nooit spijt van gehad ze is een kanjer in hart en nieren en steelt op de shows al gauw de harten van de keurmeesters. Tijdens het uitzoeken van de foto`s voor dit memorie kwam ik heel wat foto`s van Dibbe bij bordje nr 1 tegen, maar die zal ik jullie besparen.

Oma van Dam was zo trots als een pauw op haar kleindochter die het toch maar even presteerde om 7 stabij pups van die prachtige en lieve Silly op deze wereld te zetten. Het was dat ze te oud was anders wilde ze er ook wel eentje. Oma was erg dol op mijn meiden en als ik naar haar toe ging zei ze altijd, neem je de hondjes mee.

Dibbe en Silly kwamen zelfs bij Piet Paulusma in het weer bericht op TV, dat kwam zo. Ik ging naar de hondenschool, gewoon even gezellig een bakkie doen en nam de dames mee. Piet Paulusma liep daar en wilde op de hondenschool het weer bericht opnemen ik meen omdat het hondenweer was en dat de honden dan gewoon door gingen met trainen. Ik viel daar precies met mijn neus in de boter want hij zag me lopen met echte friezen en die wilde hij natuurlijk wel in beeld hebben met de aan en afkondiging. Ja en die Piet is in het echt veel aardiger natuurlijk 😉 ik was helemaal trots. Zo trots dat ik het weerbericht opnam en daarna Silly en Dibbe fotografeerde voor het stilstaande beeld van het weerbericht.

We wilde natuurlijk gaan fietsen met Dibbe is de kar, nou dat was lachen elke keer als ik op de fiets stapte en Hans mee liep dan sprong ze er alsnog snel uit, maar omdat de kar zo goed vast gemaakt was aan Dibbe haar tuigje viel de fietskar elke keer om en dan natuurlijk boven op Dibbe, helaas hebben we dat nooit op foto vastgelegd te meer omdat je die kar zo snel mogelijk van Dibbe af wilde halen. uiteindelijk mocht ze dan er maar naast en dan mee draven. Zo hebben we met Dibbe en Silly zelfs nog een UV diploma gehaald.

Dit is nu duidelijk een foto in memorie, als je in de oude doos aan het zoeken ben, alles nog van vroeger want nu is alles digitaal, dan kom je dus heel wat foto`s tegen van allerlei honden die inmiddels overleden zijn. Dan heb ik moeite om mijn tranen te bedwingen. Ik kwam onder andere deze tegen, alle drie de dames waren van ons en ze zijn er alle drie niet meer, de zittende is Silly liggend is Dibbe en de kleine bruine is onze Suske.

Dibbe werd ook volwassen en mocht ook voor nageslacht gaan zorgen, haar eerst nestje daar hielde we niets van. Maar van haar tweede nestje hielden we onze kanjer Teuntje aan. Dibbe was een super zorgzame moeder en ik heb daar al heel veel geleerd van hoe de moeder een pup corrigeert en gelijk weer beloond. Geweldig om te zien.

Teun is de eerste dochter die we van Dibbe houden, klein van stuk maar met een super groot karakter. Ze weet precies wat ze wil en dat is vaak het tegenovergestelde van wat je van haar vraagt. Als je iets wil laten zien wat ze zoal kan, dan doet ze het pertinent niet. En ze kijkt je dan vragend aan, blijft kijken en vragen, ben ik uitgecommandeerd en de opdracht vergeten dan doet ze het. Nou neem twee Teuntjes en je hebt je handen vol. Ze blijft overigens onze pup. Want ze zat elke dag bij Dibbe aan de tiet. Dit was op haar manier een vorm van aandacht vragen en die kreeg ze ook van iedereen. Vaak op de manier van, “wat doet die nou??” nou ja zeg wat een gekke meid. En Teun sabbelde heerlijk door en genoot volop van die kijkende mensen. Dibbe liet het altijd toe en leek er echt van te genieten.
Hier zie je dus dat Teun aan de tiet zit en dat Dibbe dus haar oren wast. Dit was echt elke dag vaste prik. Ze genoten er zichtbaar van. Meestal als ik dit wilde vastleggen moest het echt stiekem want ze stopten wel als ik eraan kwam, dit was echt een toeval treffer.

En we hebben nog een prachtige dochter van Dibbe en dat is Sietske ze is uit het 3de nest van Dibbe. We woonde toen net op de grote boerderij en dachten dat alles wel pasten, Dat ging ook prima hoor, maar opeens hadden we er wel 5 lopen. Dan ben je best trots hoor, 5 van die zwart witte hounen op je erf en in de grote wei. Regelmatig met hun koppen in de grond naar muizen graven. Ze lijken ook erg op elkaar, Sietske deed het op de shows net zo goed als haar moeder. Formaat was perfect en het karakter ook. Wat wil je nog meer.

Biertje, daar kon je Dibbe wel voor wakker maken. Dit is het lekkerste vocht wat er is. Als Hans dan ook een biertje dronk was ze er altijd in de beurt want als je maar lief genoeg kijkt krijg je vast het laatste slokje. Dan krijg je ook de tijd dat als je zegt Biertje!! dat ze dan altijd begint te tongelen en te smakken van waar is dat biertje, ik lust het wel.

Dibbe had een bijnaam, ze stond wel erg bekend om die naam. We noemde haar Dibbedoos. Altijd als ik met de boodschappen thuis kwam en de doos op de grond zetten stapte Dibbe in de doos, ze had uiteraard ooit vroeger een beloning gehad en ontfutselde mij op die manier altijd een beloning. Soms bleef ze zo lang zitten, dat als ik inmiddels alle logee`s naar buiten had gelaten en ik dan terug kwam in de keuken dan zat ze nog in de doos. Tja dan kreeg ze natuurlijk nog weer wat lekker want dat was och ook super lief om te zien. Ik kon haar ook van doos naar doos laten over stappen.

Op de NVSW clubmatch heeft ze wel veel bekers gewonnen en daar zijn we natuurlijk erg trots op, ze werd zelfs Beste teef op de Kampioen clubmatch nou als je dan niet naast je schoenen gaat lopen. Ook hebben we nog op het laatst haar veteranen Kampioen gemaakt en toen dronken we daar heerlijk de fles champagne op leeg. Dibbe lust ook wel een slokje.

30-10-2007 Hier wisten we inmiddels dat je heel erg ziek was. De dierenarts gaf nog je nog 6 weken waar wij met vol trots toch maar even een heel jaar van gemaakt hebben, en met alle plezier in het leven. Je uitslag was leukemie en je milt groeide maar door. We gingen met regelmaat voor een controle met je naar de dierenarts en kregen predniselon om beter te eten. Ik heb altijd maar gedacht eten is leven en als je eet gaan we goed. Het ging up en down, je milt werd ook weer kleiner, de dierenarts snapte er niets van. We waren helemaal in de gloria, maar de uitslag bleef wel leukemie. Hij durfde niet meer te zeggen hoe lang je nog had. We genoten daarom ook elke dag van je.

In februari 2008 werd je ineens kaal op veel plaatsen, je prachtige koppie werd kaal je oren en ook je poten en staart ook op je rug ontstond een kale plek. Het zag er helemaal niet eens zo naar uit, misschien op de foto wel, maar in het echt viel het alles mee, je huid was warm en zacht, zo zacht als fluweel. Ik zoende graag je kale snuit.

Hoe langer je haar eraf was hoe donkerder je huid werd, je bleef actief en hebt op deze foto het zand van het graven nog op je neus, alleen je kale plekken en je dikke buik vertelde dat je ziek was, maar je gedrag was altijd gewoon. Je was vol levenslust en had eigenlijk helemaal geen tijd voor foto`s, flauwekul maakt het nou uit hoe je eruit ziet je bent er toch nog. En inderdaad wij genoten elke dag van je, de pret die je bracht en de liefde was onvoorwaardelijk.

In mei 2008 dacht ik steeds, hè er komt haar op je snuit, en dan denk je nee dat kan niet ik wil dat graag zien, maar ik ga dus met camera de wei in en foto`s maken, en ja hoor er zit echt weer haar op je koppie en snuit. We waren helemaal overdonderd en zelf emotioneel en in een gloria stemming tegelijk. Ik ging haar natuurlijk weer even bij de dierenarts laten zien. Nou dat kon toch helemaal niet. Dibbe liet iedereen verstelt staan en had er volgens mij nog lol in ook. Zo werd ze bijna weer helemaal behaard, alleen haar oortjes niet.

De jaarlijkse familie foto bij de rododendron daar hadden we niet durven dromen dat je daar nog op zou staan, kale oren dat wel maar wij waren zeer gelukkig dat je er lekker nog opstond. De foto ernaast laat zien hoe ik het doe, ik zal het eens uitleggen. Hoe kijkt iedereen toch altijd in de camera. Ik pak een krukje doe daar de frolic in en leg daar mijn camera op. Ik deel continu frolic uit en zet iedereen op de goede plaats. Ze krijgen ze steeds wat frolic en blijven ze naar me kijken. De reden dat Dibbe nog bij krukje zit is omdat er nog frolic in zit, ik ben inmiddels met camera allang binnen geweest en heb de resultaten bekeken. Daarna wil ik de rommel opruimen en zie Dibbe nog steeds trouw zitten wachten, ja dan moet je natuurlijk even snel een foto maken.

Je hebt vele nestjes meegemaakt, want jij kwam tenslotte uit het eerste nest en daarna volgde er nog 14. Waarvan je zelf 4 keer moeder was. Dit nestje zou het laatste nestje zijn, daar hadden we echt nog geen weet van. Jij controleerde met alle hounen weer keurig de puppy ruimte en de werpkist, of alles wel goed klaar stond. En je was weer tevreden. Je vond pups ook altijd geweldig, je zou het ook echt niet willen missen. Dit werd inmiddels het 3de nest waar je nog bij zou zijn, terwijl je toch maar 6 weken kreeg. We waren toen je die uitslag kreeg erg in de war te meer omdat Aagje haar eerste nestje kreeg en ik huilde erover dat je ons niet tegelijkertijd met een nestje mocht gaan verlaten. Dat nooit dat wilde we niet. Maar nee je bleef doorgaan. Onze kanjer.

De pups werden geboren, en jij lag als trouwe oma voor de puppy ren, Sietske support te geven. Je hebt je sterk en kranig gedragen, en jij wist het wel denk ik maar wij nog niet, 24 uur later toen alles in kannen en kruiken was met de pups de website en de foto`s, was het jouw tijd. Ik zag aan je tandvlees dat je een inwendige bloeding had en wist wat er ging gebeuren. Je was rustig en stabiel, je sukkelde nog met me mee. Ik belde Hans hij moest naar huis komen. We bleven rustig en bleven bij jouw, we gaven je alle liefde en knuffels en vertelde dat je mocht gaan. We vertelde je dit zo vol vertrouwen en we bedankte je voor alles wat je voor ons betekend had en zo gleed jij in coma en later blies jij je laatste adem uit. Wij bleven achter
met verdriet en onmacht. Het voelde zo vreselijk jouw te moeten missen maar het afscheid was zo bijzonder. Dat je zelf vredig in mocht slapen in onze armen is het mooiste wat er is. Maar met verdriet maakt het opeens niet meer uit hoe je gaat. Dibbe we missen je vreselijk en nu ik dit schrijf zit ik weer met groot verdriet. Dibbe ik hou van je, ik mis je maar weet dat het goed is zo. Maar dat je weet dat het goed is, dat is niet dat je dan geen verdriet hebt.
Dibbe bedankt voor de fantastische jaren met je. Zo een als jij krijg ik nooit meer. Ik ben blij met al je kinderen en kleinkinderen en achter zelf achter achterkleinkinderen. Je bent zelfs al vernoemt, iedereen vond jouw een kanjer.