Verdriet

Onze Viktor was op zondag 21 April nog blakend van gezondheid, hij speelde met zijn knuffel en zijn staartje kwispede er zo mooi bij. Ik was na alle ellende eindelijk weer gelukkig. Tot s`nachts om 3 uur het noodlot toeslaat, ik wil hem voeden en hij is slecht, echt slecht, ik krijg hem haast niet wakker. Werd helemaal gek. Vermoeden wat ik had was enorme buikpijn en hij was benauwd. Ik heb hem twee uur tegen mij aan gouden en zachtjes gemasseerd. Hij werd wat meer ontspannen. Daarna zonder voeding bij mama Okki terug gelegd. Nog even mijn bed in en ik was vooral heel bang. S`morgens alles op alles gezet, om 9 uur konden we in Roden terecht. Ze dachten in eerste opzicht, of verslikkingslongontsteking of een darm probleem. Dus er werden foto`s gemaakt. Daarop was wel wat te zien op éen long, dus we gaan behandelen tegen longontsteking. Hij kreeg een infuus voor de medicijnen en moet daar blijven. Omdat hij zo benauwd was moest hij ook in een zuurstof kooi. Met veel verdriet laat je hem achter, je weet hij krijgt de beste zorg, maar denk stiekem dat kan toch alleen ik. Hoe groot was me verdriet dat ik zijn knuffel vergeten was mee te nemen. Ik heb gebeld of ze alsjeblieft een kleedje wilde oprollen zodat hij dan niet alleen lag. Dinsdag ben ik er samen met Helma heen geweest, och de dierenarts en de assistente waren ontroert hoe groot de blijdschap van Viktor was toen hij me hoorde en rook, zijn staartje kwispelde flink en de kusjes die ik kreeg waren ontelbaar. Door ons bezoek knapt hij langzaam op, ze hadden echt in de gaten dat het bezoek heel positief was voor zijn herstel. Zo kwam ik woensdag ook weer, en weer ging hij vooruit.  Hij viel wel af want kreeg weinig eten waardoor hij niet zo benauwt was en zich niet per ongelijk kon verslikken. Ik zei wel, dat hij meer melk moest krijgen, want opknappen doe je niet als je afvalt. Dat zijn ze daarna ook gaan doen, zodat hij op donderdag toen hij mee naar huis mocht, weer op het gewicht was waar ik hem op bracht. Ik kreeg een hele uitleg mee, de medicijnen en vaak kleine beetjes voeden, maar wel opbouwen. We hadden Okki mee met ophalen, dat was echt te mooi en heel emotioneel om te zien, beide zo blij. Donderdag thuis ging het goed, en in de ochtend begon het fout te gaan. Ik temperatuurde hem en hij had een onder temperatuur en werd ook weer benauwder, een stevige buik. Wat is er niet goed. Ik werd gek. Constant telefoon verkeer met Hopmans, ja ik mocht wel weer komen, dan kon hij weer in de zuurstof. Maar mijn hoofd zei, dat is het niet alleen. De dierenartsen hoopte dat als hij zich toch nog verslikt had vandaag dat de antibiotica dat nog op zou lossen en dat hij dan zaterdag wel weer beter moest zijn dan vrijdag. Donderdag avond nog weer iets voor Viktor bij onze dierenarts op dorp gehaald ivm dat hij erg misselijk was. Dat hielp wel wat Maar toen ik in de avond om 21 uur laatste sondevoeding met zijn medicijnen gaf wist ik dat het een aflopende zaak zou zijn. En dat was ook zo. Hoe moeilijk, hij bleef alert, als ik aan kwam lopen, tilde hij zijn kopje op en keek mee steeds aan. De ogen gingen aan het eind wel meer in de help situatie staan. We lieten daarom de dierenarts aan huis komen en Viktor te laten gaan, Okki heeft hem tijdens het inslapen nog helemaal gewassen en toen hij overleden was, is ze vredig naast hem gaan liggen snurken. Hoe verdrietig Okki zichtbaar ook was, had ze hier Vrede mee maar ook heel Veel Verdriet. Weer die V. En wij, wij zijn er kapot van en zijn geen woorden voor zoveel Verdriet.